قُل لَّن یُصِیبَنَا إِلَّا مَا کَتَبَ اللَّهُ لَنَا هُوَ مَوْلَئنَا وَ عَلىَ اللَّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ( توبه51)

عدم اعتقاد به قضا و قدر طبق روایات، نشانه عدم ایمان است. امام مجتبی علیه السلام می فرمایند: هر کس ایمان به قدر چه خوب و چه بد نداشته باشد کافر شده است. اعتقاد به قضا و قدر یعنی اعتقاد به این که سرچشمه هر پیشامدی که برای انسان رخ می دهد حکمت و مصلحت الهی است، هر چند انسان از این حکمت و مصلحت آگاهی نداشته باشد. اعتقاد به قضا و قدر یعنی اعتقاد به این که اگر خدای متعال برای کسی سلامتی یا ثروتمندی را مقدر کرد از مصلحت است و اگر برای دیگری بیماری یا فقر را خواست باز از مصلحت اوست.

اعتقاد به قضا و قدر نتایج ارزشمندی در زندگی انسان بر جای می گذارد؛ از آن جمله:

-         تحمل سختی ها و مصیبت ها، آسان می شود، چرا که انسان می داند پشت هر مصیبتی مصلحتی الهی نهفته است.

-         حرص و طمع او نسبت به دنیا کم می شود. چرا که می داند خیر او، فقط در آن چیزی است که خدای متعال برای او مقدر کرده است.

-         نسبت به دیگران حسادت نمی ورزد، چرا که می داند خداست که روزی مردم را تقسیم کرده است و او حکیم، عادل و مهربان است.

در این آیه خداوند می فرماید: در مصیبت ها و سختی ها و شکست ها بگوئید: هیچ حادثه ای برای ما رخ نمی دهد مگر این که خدای متعال آن را برای ما مقدر کرده باشد و ما به او اعتماد و اطمینان داریم. او مولا و سرپرست ماست همه کار های ما در دست اوست و ما در برابر تدبیر او تسلیم هستیم. و مؤمنان فقط بر خدا باید توکل کنند.

در دعاها و زیارت هائی که از ائمه اطهار علیهم السلام وارد شده است به درخواست مقام رضا به قدر الهی از خدای متعال اهمیت زیادی داده شده است. در زیارت امین الله می خوانیم: اللهم اجعل نفسی مطمئنة بقدرک، راضیة بقضائک

همچنین دعای ابوحمزه ثمالی با این درخواست پایان می یابد: اللهم انی اسئلک ایمانا تباشر به قلبی و یقینا حتی اعلم انه لن یصیبنی إلا ما کتبت لی و رضّنی من العیش بما قسمت لی یا ارحم الراحمین

خدایا! از تو ایمانی می خواهم که بوسیله آن ایمان همیشه با قلبم همراه باشی و یقینی می خواهم که بدانم هیچ حادثه ای برای من رخ نمی دهد مگر این که تو برای من مقدر کرده ای و مرا در زندگی به آنچه که از روزی نصیبم کرده ای راضی ساز.